Efkarlı

Dün bir arkadaşta geceledim, salak sabalak muhabbet ettik, keyif de aldık. Dostluk ne güzel şey ya! En abuk subuk şeyleri kasmadan yapabiliyorsun dostunun yanında... Özgürlüğün tadına varabiliyorsun iyice...Neyse, sabah oldu, yol göründü tabi bana...Tıkım tıkış bir otobüsle eve dönmek vardı şimdi... Bindik o alamete, yol aldık... Trafik yoğundu...Penceremin görebileceğim kısmında, gözüme bizimkilerden biri ilişti, Piramit saçlı, düşük belli kotu, ve kıçını dayadığı soğuk(south değil) park demirini düşünmeyen cool havasıyla cep telefonunda muhabbet ediyordu. Beli o kadar açıktı ki, Çatal kısmı frikik vermişti. Sonra yüzünü gördüm... Ağlıyordu...Bir yandan konuşuyor, Bir yandan gözündeki yaşları siliyordu... sonra konuşma bitti... Bir cıgara yaktı bizimki, buğlu gözleriyle boşluğa baktı... Ne efkarlıydı o an dünya, ne efkarlı...Yalnızdı, kimsecikler yoktu yanında, anlaşılmayacağını düşündüğü anlardan birindeydi belki, kim bilir...Kim anlar onu?

Bunları düşünürken otobüsüm hareketlendi ve küçük penceremdeki insan manzarası hayal oldu...

Şimdi niye anlattım bunu... içime şunlar doğdu çünkü...Bu hayat ancak dostlukla güzel, paylaşmakla güzel, bencillikle, bencilikle, göz doymazlıkla değil... O piçin yüzünden bunları pokudum otobüste... Her nedense...